De verkeerde kant op vergeten

Vandaag fiets ik door een typisch volksbuurtje naar Aartje.
Aartje woont al bijna 40 jaar in deze buurt en zoals ze zelf zegt: “Niet geboren, wel getogen.” Haar plat Amsterdams accent verraadt haar roots.

Aartje laat me binnen haar nieuwste diamond painting zien. Ze vertelt dat het niet meer zo makkelijk gaat als ze altijd gewend is. “Dat gepiel en gepeuter gaat me niet zo best af, je ken toch merke dat Aart een daggie ouwer wordt.”
Ik kijk om me heen en geniet stiekem van de charme van het kleine, overvolle huisje. De geur van shag, de wit porseleinen hondjes met gouden neusjes op de schouw, een bakje Senseo en een verzameling aan afstandsbedieningen aan tafel. We kletsen wat over haar diamond painting en over de hondjes. Aartje is dol op haar honden, maar merkt op dat ze ze soms wel vergeet uit te laten. Als ik daarop door vraag, vertelt ze dat ze steeds meer vergeet. De boodschappen, de medicijnen...

Aartje staart een poosje voor zich uit en kijkt me vervolgens indringend aan:
“Weet je wat het is, wijffie. Die verrekte dementie gaat de verkeerde kant op. Het wordt steeds minder met me, maar dat hoort erbij. Maar weet je wijffie, ik vergeet de verkeerde kant op.
Ik vergeet de pillen en ik vergeet soms de boodschappen. Maar vergat ik maar wat ze vroeger met me deden. Vergat ik die smeerlappen maar die zich zaten te bezatten in het café van moeder. Vergat ik maar hoe die keilebakken naar boven kwamen en me vastpakten, terwijl ik nog zo riep dat ze moesten opkrassen. Vergat ik maar hoe moeder het allemaal liet gebeuren en deed alsof ze niets zag.”
Ze zucht: Ja wijffie, ik vergeet de verkeerde kant op. Het leven in de haven was hard."

Die woorden: ik vergeet de verkeerde kant op.
Ze gaan me door merg en been. Ik kan er nog steeds van onder de indruk raken van levensverhalen die me worden toevertrouwd, aan geheimen die het daglicht soms niet kunnen verdragen. Verhalen die het oude mensje hier voor me zo gevormd hebben naar wie ze nu is. De gevolgen die ze nog dagelijks met zich meedraagt. Een angst voor mannelijke zorgverleners, verstoten door haar familie en in de steek gelaten door haar kinderen. En wat moet ik zeggen? Ik weet het niet. Of misschien wel.
“Je hebt gelijk, Aartje."