We leven in een rare tijd. Corona is wat ons leven en denken vrijwel geheel bepaalt. Helaas werd ook de locatie waar ik werkzaam ben, in de tweede golf geconfronteerd met besmettingen. Daar waar we weer heel zorgvuldig de kerkdiensten hadden hervat, moesten we helaas weer besluiten om deze opnieuw te pauzeren tot nader order. Gelukkig hadden we wel enige ervaring opgedaan met het opnemen van kerkdiensten op film en die uit te zenden via youtube. Of nog eenvoudiger: gewoon op een usb-stickje in de TV steken en zo de kerkdienst in de huiskamer laten meekijken. Wellicht leuk om eens te bekijken (ook al is het niet allemaal zo professioneel): de Bijbel open.
Zodoende ben ik als Geestelijk verzorger wel hard op weg om mijn vaardigheden bovenmatig te verrijken: ik ben inmiddels een videobewerker / regisseur in spé… Gelukkig heb ik het altijd leuk gevonden om computers precies te laten doen wat ik wil. Dat vergt soms heel wat geduld en ook veel zoekwerk; google weet eigenlijk alles, maar je moet het wel even weten te vinden…
Terugkijkend heb ik in ruim een half jaar tijd nog veel meer vaardigheden opgedaan; ook vaardigheden die ik tot dusver altijd geheel uit de weg ben gegaan. Mijn moeder is vaak actief geweest als begeleider bij vakantieweken voor mensen met een beperking. En daar kwamen ze altijd mannen tekort. Ik kan niet anders dan concluderen dat mijn moeder haar uiterste best heeft gedaan om mij over te halen om ook mee te gaan. Ik was echter onverbiddelijk: mensen wassen; niet aan mij besteed (de ADL was namelijk één van je taken als begeleider). Ik zag het niet gebeuren en had zelfs enige aversie tegen het hele idee.
Toen echter door ziekte er een nijpende situatie ontstond op één van de afdelingen en de teamleider vroeg of ik wilde ondersteunen in heel praktische zin; keek ik naar mijn twee handen en zei: “Als jij vertelt wat deze twee handen moeten doen, zullen ze best nuttig ingezet worden vermoed ik…” En een klein moment later, waren we samen één van de bewoners aan het wassen. Pas nadat ik de bewoner nog even lekker had geschoren en wat parfum had opgedaan, realiseerde ik me dat mijn moeder nu wel heel trots op me zou zijn…
Door de besmettingen werd de flexibiliteit in het team van collega’s op de afdeling ook erg krap. Ik liet me uiteraard regelmatig zien op de afdeling, en in het cohort (‘de tent’) voor de bewoners die getroffen waren, maar ook om mijn zorgcollega’s mentaal te ondersteunen. Inmiddels staan er dan ook weer nieuwe vaardigheden op mijn ‘C.V.’: ik kan inmiddels als tester worden ingezet en ook het schoonmaken van een appartement volgens de richtlijnen van ons facilitair bedrijf is voor mij geen onbekend terrein meer.
Gezien de reacties die ik krijg wanneer ik met een schoonmaakdoek in mijn handen rondloop of wanneer ik een teststaafje vast heb, is het verwachtingspatroon van veel mensen bij de inzet van een Geestelijk verzorger anders. En natuurlijk; we leven in bijzondere omstandigheden. Toch: die twee handen heb ik niet voor niets gekregen. Handen kunnen zegenen, handen kunnen troosten, maar diezelfde handen kunnen ook wassen en schoonmaken. Het één niet beter dan het ander, beide dienstbaar aan de naaste. Misschien wel net zoals Jezus deed toen Hij de voeten waste van zijn leerlingen.
Dit gastblog is geschreven door Wim Burggraaf, geestelijk verzorger bij Lelie zorggroep.
Wil je meer weten over Wim en over zijn werk als geestelijk verzorger? Dat is te lezen in dit artikel (uit juni 2019).
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is regelmatig iets nieuws te lezen op ons blog!
Wij zoeken extra helden!
Door de coronacrisis vallen veel collega's uit en tegelijkertijd wordt de zorg voor onze cliënten zwaarder.
Jij kunt helpen door (tijdelijk) bij ons te komen werken!
Meld je aan via leliezorggroep.nl/extraheld.
Gastblog 
