Het keukentafelgesprek, al een aantal jaar een welbekend begrip in hulpverleningsland. In 2015 werd de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) van kracht, met als doel: burgers laten deelnemen aan de samenleving.
Veel van onze cliënten worden gefinancierd vanuit de WMO. Hoe gaat dat in zijn werk? Op het moment dat de burger zelf, zijn omgeving of een verwijzer (huisarts, GGZ, school e.d.) merkt dat er professionele begeleiding thuis nodig is, kan er een melding bij de desbetreffende gemeente gedaan worden. Vaak is dat een makkelijk in te vullen formulier op de website van de gemeente, easypeasy.
Vervolgens komt het welbekende begrip om de hoek kijken: het keukentafelgesprek.
Een WMO-consulent komt bij de burger thuis langs voor een gesprek om te inventariseren: wat is er aan de hand, welke hulp is er nodig en hoeveel hulp is nodig. In de meeste gevallen is dit een prettig gesprek, inclusief koffie, thee en koekjes.
Na dit gesprek schrijft de WMO-consulent een verslag en daarin valt ook het uiteindelijk aantal geïndiceerde begeleidingsuren te lezen. Vaak wordt dit vertaald in uren per week.
Net schreef ik het al, in de meeste gevallen is dit een prettig gesprek. Helaas maken wij ook minder plezierige gesprekken mee. Gesprekken die akelig en veroordelend voor burgers zijn, traumatisch zelfs. Zo ook laatst.
Ik begeleid een jongeman. Hij woont zelfstandig met een stukje begeleiding op afstand. Een prachtig concept waarin zijn zelfstandigheid gestimuleerd wordt, maar hij de veiligheid voelt om terug te vallen op een stabiele basis van begeleiding als dat nodig is. Het gaat goed met hem en dat is iets om trots op te zijn. Hoe komt dat? Hij voelt de ruimte om zich te ontwikkelen, omdat hij weet dat hij kan terugvallen op zijn begeleiding. Dat gevoel van veiligheid, creëert zelfstandigheid.
Helaas is deze begeleiding geen vanzelfsprekendheid en blijkt het een heel gesteggel met de gemeente. Hij krijgt hen niet aan hun verstand gepeuterd, dat hij zonder deze stabiele basis niet zo goed zou kunnen functioneren als hij nu doet. Want, zo suggereert de gemeente: Als het zo goed met je gaat, dan kun je toch ook zelfstandig wonen?
Het raakte me hoe hij het keukentafelgesprek omschreef.
“Ik zit daar als verdachte aan mijn eigen keukentafel, tegenover de grote boze rechtbank: de gemeente. Gelukkig heb ik mijn advocaat bij me, doordeweeks is zij trouwens gewoon ambulant hulpverlener. En weet je welk misdrijf ik ben begaan? Ik heb een handicap en daardoor functioneer ik niet zoals van mij verwacht wordt door onze maatschappij.”
Wat was ook alweer het doel van de WMO? Burgers laten deelnemen aan de samenleving.
Het maakt me verdrietig om hem te zien strijden voor zijn welzijn, om ieder jaar weer alles uit de kast te trekken om te moeten bewijzen dat hij nog steeds niet ‘normaal genoeg’ is. Op deze momenten merk ik dat ik ook nog mens ben, naast mijn baan als hulpverlener.
Ondertussen denk ik na over mijn gevarieerde werkzaamheden, de verschillende petten die ik dagelijks draag.
Ik ben afgestudeerd als maatschappelijk werker. Ik bekleed de functie van Intensief Ambulant Hulpverlener. Maar ondertussen ben ik ook volleerd buurtbemiddelaar, administratief medewerker, relatiecoach, makelaar, manager, politieagent, mediator, opvoedondersteuner, sales medewerker, interieurverzorgster, diëtist, financieel adviseur, seksuoloog, acteur, projectleider, yogajuf, begrafenisondernemer en sinds kort dus ook advocaat.
Mooie baan heb ik!
---
Spreekt zo’n bijzondere baan jou aan en wil je bij ons komen werken? Bekijk onze vacatures dan hier! Heb je vragen of wil je een reactie achterlaten? Dat kan hieronder.
*Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord.
*Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
*Lees hier meer over onze bloggers.
Rianne Cornelisse 
Uw reactie