"Drie huisbezoeken stonden er vandaag op de planning. Gewoon een dag in het ambulante veld. Maar eigenlijk was niets gewoon: het thema dat overal doorheen sneed, was de dood.

Het eerste bezoek was een kennismaking; althans, officieel. In werkelijkheid kende ik meneer al van acht jaar geleden. Ik vroeg me laatst nog af of hij überhaupt nog leefde. Cognitief en lichamelijk gaat hij hard achteruit, het drinken blijft en de omgeving leeft met de voortdurende angst hem ooit levenloos op de grond aan te treffen. Na uitleg staat meneer open voor observatie en diagnostiek, maar eerst moet hij naar de detox. En dat kan nog wel even duren, want de wachtlijsten zijn lang.

Het tweede bezoek bracht me naar het ziekenhuis. Een meneer die zijn organen stuk gedronken heeft. Hart, lever, nieren, niets doet meer wat het moet. Hij balanceerde al op het randje. Thuis lukt de zorg niet meer, zijn partner is op. Haar grens is bereikt. Een verpleeghuis voor mensen met het syndroom van Korsakov lijkt nu de enige weg vooruit.

Het laatste bezoek was aan een man die in de laatste fase van zijn leven is aangekomen. Zijn vrouw zorgt goed voor hem, en ik mocht een stukje met hen meelopen. Bij ieder bezoek zag ik meneer verder achteruitgaan, en nu wilde hij graag afscheid nemen. Drie bezoeken. Drie levens. Drie keer de dood, maar telkens in een ander gezicht. En toch, hoe zwaar de dag ook was, voelde het als een mooie dag." 🌹