Afgelopen zondagochtend kwamen bewoners, familieleden en vrijwilligers samen in Siloam voor een bijzondere viering. Centraal stond het verhaal van Noach: over de zondvloed, de ark die maandenlang op het water dreef, en het moment waarop Noach weer vaste grond onder de voeten kreeg. Een verhaal over verlies en verwarring, maar vooral over hoop. 

Voor veel aanwezigen raakte het verhaal een gevoelige snaar. De stilte na een ramp, het wachten, het niet-weten… Het riep herinneringen op aan gebeurtenissen als de Watersnoodramp van 1953 of het bombardement op Rotterdam. Mensen op het dak, roeien door je eigen straat, huizen die verdwenen – en daarna die oorverdovende stilte. Zo moet het voor Noach ook zijn geweest: alles anders, en toch moet je verder. Juist in die leegte, zo lazen we, sloot God een verbond met Noach. Hij gaf een teken aan de hemel: een regenboog. Niet als waarschuwing, maar als belofte. Niet als oordeel, maar als teken van trouw. “Ik ben er,” zei God. “En Ik laat jou niet los.” Die woorden gaven velen troost. Want geloven is niet dat je alles zelf moet kunnen, maar dat er Iemand is die je draagt, juist als je zelf niet meer verder kunt.

Na de viering kreeg deze hoopvolle boodschap een bijzonder vervolg. Iedereen kreeg een kommetje aşure, ook wel Noach's pudding genoemd. Volgens een oude Oosterse overlevering maakte Noach dit gerecht van de laatste restjes in de ark: bonen, granen, vruchten, noten. Een maaltijd van dankbaarheid en overleving. 

Het initiatief kwam van Fikret, een trouwe vrijwilliger bij onze vieringen. Samen met zijn vrouw en enkele vrienden bereidde hij deze aşure voor alle aanwezigen. In de islam wordt rond deze tijd het Asjoera-feest gevierd, waarin onder meer de redding van Noach wordt herdacht. Aşure hoort daar onlosmakelijk bij. Niet om te verkopen, maar om uit te delen: aan buren, aan vreemden, aan ieder die het wil ontvangen. De reacties waren hartverwarmend. Er werd geproefd, gedeeld en genoten. En er was zelfs genoeg om ook op de afdelingen uit te delen. 

We danken ieder die erbij was, en in het bijzonder Fikret en zijn vrienden voor hun gulheid. We leven als mensen onder de regenboog. En dat betekent: we mogen in vertrouwen opnieuw beginnen. Hij draagt ons. Toen, nu en morgen.