Tegen beter weten in, trap ik me een ongeluk op deze natte dag in januari. De regen komt met bakken uit de lucht. Mijn capuchon waait steeds van mijn hoofd af waardoor mijn haar in natte slierten op mijn gezicht plakt, mijn bril schreeuwt om ruitenwissers en ik voel mijn sokken steeds natter worden. Alsof het lood in mijn schoenen nog niet genoeg weerstand biedt, lijkt ook de wind het op mij gemunt te hebben vandaag. De hemel huilt en ik kan ook wel janken.
In deze trieste stortbui, op deze donkere dag, zit ik op de fiets op weg naar Meneer Draaijer. Zijn echtgenote heeft Alzheimer, helaas in een progressieve vorm. In korte tijd heeft de dementie behoorlijk toegeslagen en is haar verwardheid erg toegenomen. Mevrouw Draaijer heeft geen besef van tijd meer, waardoor ze er de laatste tijd regelmatig tussenuit knijpt voor een nachtelijke wandeling. Mevrouw kan overdag niet meer veilig deelnemen aan het verkeer, laat staan midden in de nacht. Ze is op deze manier een gevaar voor zichzelf geworden en eigenlijk dus ook voor de maatschappij. Het is mijn taak om haar daarin te beschermen. Mevrouw heeft eigenlijk 24/7 begeleiding en nabijheid nodig. Wat betekent dat de volgende stap in zicht komt: het verpleeghuis. Een verhuizing naar een verpleeghuis is eigenlijk altijd ingrijpend, maar in dit geval komt daar nog iets extra’s bij. Omdat Mevrouw Draaijer absoluut niet opgenomen wil worden en verzet toont, zal uiteindelijk de rechter hierover uitspraak moeten doen. Dat is een intensieve procedure, die me tot nu toe nog nooit in de kouden kleren is gaan zitten. Vandaag ga ik hier samen met meneer en zoonlief een knoop over doorhakken. Gaan we de procedure inzetten, ja of nee?
Als ik uiteindelijk op de bel druk, zwaait de voordeur open. Meneer Draaijer slaat zijn handen voor zijn mond: ‘Oh, nee! Wat zie jij eruit. Wat een weer! Kom snel binnen.’
Binnen een mum van tijd hangt mijn regenjas aan een hangertje boven de verwarming in de badkamer, drukt meneer een handdoek in mijn handen om mezelf wat te drogen en snelt hij naar de keuken voor een brillendoekje. In zijn snelheid drukt hij ook de waterkoker aan en roept dat de thee eraan komt.
Inmiddels beginnen mijn benen irritant te jeuken door mijn natte, plakkerige spijkerbroek. Ik geef mezelf geen ruimte hierover na te denken. Ik heb hier vandaag een taak te volbrengen en dat valt me zwaar. Ik weet namelijk welke keuze vandaag gemaakt gaat worden en ik weet hoe groot de impact daarvan is.
De thee staat op tafel. Meneer Draaijer kijkt me indringend aan, ‘Is het zover, Rianne?’ Hij is niet gek, hij weet wat er aan zit te komen. ‘Ik denk dat we inderdaad op het moment zijn gekomen dat uw vrouw hier niet meer op een veilige manier kan wonen.’
Er komen tranen. Tranen van verdriet, omdat hij heel goed beseft wat dit betekent. Maar er zijn ook tranen van opluchting. ‘Ik wil het zo graag, maar ik kan het niet meer’, snikt hij. In alle rust en openheid leg ik uit wat er de komende tijd zal gaan gebeuren en hoe de procedure zal verlopen. Juist omdat het zo’n ingrijpend proces is, wil ik dat meneer goed weet wat hij kan verwachten de komende tijd.
Als ik naar huis ga, pakt meneer mijn, inmiddels klamme, jas uit de badkamer. ‘Oh, oh, oh. Je leek wel een bezopen kat toen je hier aankwam vanmiddag!’
Ik schiet in de lach. Als ik me niet vergis, spreekt de uitdrukking over een vérzopen kat. Meneer bedankt me voor het gesprek en wenst me sterkte in de stappen die ik moet gaan zetten. Wat een lieverd, maar eigenlijk is dit de omgekeerde wereld natuurlijk. Hij wenst mij sterkte, terwijl zijn vrouw over een paar weken hoogstwaarschijnlijk gedwongen opgenomen zal worden in een verpleeghuis. Ik zwaai hem gedag en beloof hem opnieuw, dat ik hem goed op de hoogte zal houden.
Ik doe mijn jas weer aan, trek m’n capuchon opnieuw stevig over mijn hoofd en zoek mijn fiets weer op. Het regent nog steeds pijpenstelen. Deze bezopen kat gaat naar huis. Voor mij geen dry january.
Rianne Cornelisse 
