Big brother is watching

Leefstijlmonitoring: een innovatie die volgens velen de toekomst van de thuiszorg gaat bepalen.  Hierdoor kunnen ouderen nog veel langer thuis blijven wonen. Door middel van bijvoorbeeld sensors, een slim horloge, maar ook bestaande apparatuur in huis (de slimme verwarmingsmeter, de koelkast of de radio) wordt iemand voortdurend gemonitord en wordt het dagritme in kaart gebracht. Via een app kan een familielid of de zorgverlener voortdurend in de gaten houden hoe het met iemand gaat. Wordt er een verandering opgemerkt? Dan wordt via de app alarm geslagen. Zo wordt op tijd opgemerkt dat er iets aan de hand is en hoeft een mantelzorger niet steeds op te bellen om te vragen of het allemaal nog goed gaat. Klinkt goed toch?

Maar toch ook wel een beetje gek. Want willen we dat eigenlijk wel, constant in de gaten gehouden worden? Mogen we ook nog zelf beslissen eens af te wijken van ons normale patroon? Of de keuze te maken om iets te doen wat niet goed is voor onze gezondheid?

Ik herinner me hoe mijn oma (inmiddels overleden) steeds aangesproken werd door de verpleegkundige omdat ze teveel snoepte terwijl ze aan diabetes leed. Mijn oma wist dat dit niet goed was voor haar gezondheid, maar kon die heerlijke mergpijpjes niet laten liggen. Het was haar hoogtepuntje van de dag. En een van de weinige redenen nog een ommetje te maken naar de winkel om nieuwe mergpijpjes te kopen. Stel dat ze haar steeds zouden monitoren en er een alarm zou gaan omdat ze bij het schap met de mergpijpjes was gesignaleerd. Zou dat haar ten goede komen?

Ook bedacht ik me een ander scenario voor de toekomst. Stel, twee ouderen vinden elkaar op latere leeftijd en worden verliefd. Na elkaar in de armen te hebben gesloten wordt er aangebeld. Familie, ambulance en thuiszorgmedewerker staan voor de deur. De sensor gaf een te hoog hartritme aan en signaleerde een mogelijke hartaanval. Dat zou dan wel weer een grappige situatie opleveren. Zouden de makers hier wel aan gedacht hebben?

Misschien heb ik de oplossing: een geluksmetertje, dat zou een mooie aanvulling zijn! Als de cliënt ongelukkig is wordt alarm geslagen. Nu is alleen nog de vraag: hoe meten we geluk eigenlijk?