Cadeau

Op de sterfdag van mijn vader moest ik werken. Precies een jaar geleden, vlak voor kerst, was hij in zijn slaap overleden. Dit zou dus de eerste kerst worden zonder mijn vader. Aanvankelijk was ik blij dat ik op een beladen dag als deze even mijn gedachten kon verzetten en lekker kon gaan poetsen.

Een nieuwe client. Ik was benieuwd. Je weet natuurlijk nooit wie en wat je aantreft.
Ik deed de voordeur open. Mooi licht, keurig ingericht. Iets te schoon naar mijn idee, maar misschien was dat nu ook wel even lekker. Toen de man naar me toeliep en wees waar de schoonmaakspullen lagen, begon het me te duizelen. Zijn ogen en zijn intonatie leken sprekend op die van mijn vader, maar dan was hij tien jaar ouder. Ik draaide me om en hoopte hartgrondig dat de man mijn rode wangen niet opmerkte. Ik kon daar moeilijk een potje gaan zitten huilen om mijn vader. Die zou dit trouwens helemaal niet goedkeuren. Hij was altijd in voor een goede grap en op de rouwkaart stond zijn foto met daaronder zijn lijfspreuk: ‘Treur niet om mij, ik ben thuis.’

Gelukkig bood mijn stofdoek afleiding. Ik begon dus driftig af te nemen. Fotolijstjes met foto’s van kleinkinderen, een krant van de geboortedag van zijn vrouw. Jaren geleden was ze overleden aan een heftige ziekte. Aan de koffie vertelde de man hoe hij hiernaartoe was verhuisd en zijn vrouw en hij samen hun eigen pad hadden bewandeld. En al miste hij haar, hij had vrede met haar sterven. En hij had best een leuk leven. Elke ochtend haalde hij de krant, hij deed nog ommetjes naar de supermarkt, waste zijn eigen kleding. In het voorjaar genoot hij aan het water met zijn vrienden van de zon. En hij kwam terug in een gezellig en opgeruimd huis. Samen lachten we om de verrekijker op de vensterbank. Ik kon me nu al verheugen om later als een paparazzi door het raam te gluren.

Bij mijn vertrek liep hij mee naar de deur. Hij verontschuldigde zich dat hij geen cadeautje voor me had voor de kerstdagen en bood me een envelopje met geld aan. Vriendelijk wees ik het envelopje af, maar wat was deze man attent. Net zo lief als die keer dat mijn vader met kerst voor iedereen een klein pakje in glimmend papier op het dinerbord had neergelegd. Voor iedereen had hij een parfum uitgezocht.
Met een dikke glimlach verliet ik het huis van mijn cliënt. Op de lastigste dag van het jaar had ik in hem mijn vader even teruggezien. Wat een mooi cadeau.