Dat bliksemse moederhart

Joey. Eén van de mensen met wie ik langere periode mocht samenwerken.
Joey kwam in zorg bij ons toen hij 26 jaar was. Joey heeft al 26 pittige jaren achter de rug. Joey werd geboren in de rosse buurt van Nijmegen, een zoon van een prostituee. Wie zijn vader is, zal voor Joey altijd een vraagteken blijven.

Joey werd als kleine baby bij zijn grootmoeder gebracht. De Raad voor de Kinderbescherming achtte haar geschikt om Joey groot te brengen. Zeven jaar lang ging dit goed, maar helaas kon oma de zorg voor haar kleinzoon niet langer opbrengen. Joey werd geplaatst in een internaat. Het leven binnen die muren was pittig voor Joey. Hij mist zijn oma, worstelt met de vraag waarom mama niet voor hem kan zorgen.
Als ik dit goed op me in laat werken, dan krimpt mijn moederhart ineen.

Joey gaat in zijn tienerjaren van internaat, naar internaat. Als hij 17 jaar is, stapt Joey voor de laatste keer door de deur. Naar buiten: hij besluit nooit meer een stap binnen te zetten in dat “bliksemse gesticht”.
Joey belandt op straat, maar dat blijkt niet voor lang. Na vier weken wordt Joey opgepakt, hij wordt verdacht van het medeplegen van een gewelddadige overval. Er hangt hem een lange straf boven het hoofd. Gezien zijn verleden op het speciaal onderwijs en in het internaat, wordt Joey uitgebreid onderzocht en uit de testen blijkt dat Joey een licht verstandelijke beperking heeft. Je zou hem op verstandelijk en emotioneel gebied kunnen vergelijken met een jongetje van 7 jaar. Joey wordt veroordeeld, maar deels ontoerekeningsvatbaar verklaard. Joey zit 3 jaar en 4 maanden zijn straf uit. Na zijn straf woont hij een periode van 2 jaar begeleid. Als ik Joey moet geloven, was dit ook zo’n “bliksems gesticht”.

Ik kom in beeld wanneer Joey op zichzelf gaat wonen. Ik bezoek hem twee keer per week en help hem zijn leven op orde te houden nu hij zelfstandig woont. We werken aan dagbesteding, zijn financiën en het aanleren van een fijne dagstructuur. Trots vertelt Joey iedere week welke stappen hij gezet heeft en het eerste half jaar leidt hij me tweewekelijks rond in zijn huis. Elke keer weer moet ik glimlachen als hij zijn slaapkamer laat zien: ik word aangestaard door schaars geklede dames aan de muur, terwijl daaronder zijn bed bewaakt wordt door 20 kleurige knuffeldieren. Hij is zo trots als een pauw en verzekerd me iedere week nooit terug te gaan naar dat “bliksemse gesticht”.

Eten koken is één van de werkdoelen. Op een avond begeleid ik Joey bij het koken van tomatensoep. Joey vraagt of ik mee eet en als een echte gastheer dekt hij keurig de tafel.
Joey wil graag even bidden voor zijn soep, hij bidt:
"Dank U Heer, voor deze fijne dag. Wilt u de stoute dingen van deze dag vergeven en geven dat als ik straks ga slapen, dat ik me niet alleen en bang zal voelen in bed. Amen."

Daar zit hij. Het jongetje van zeven jaar verstopt in dat grote mannenlijf, in zijn eigen huisje, smullend van zijn zelfgemaakte tomatensoep en een bed vol met knuffels.
Ik betrap mezelf op een brok in mijn keel.
Dat bliksemse moederhart.

*Om privacy redenen zijn de namen, gebeurtenissen en feiten in zoverre aangepast dat ze niet te herleiden zijn naar de werkelijke situatie

*Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog! Lees hier meer over onze bloggers.

Zie jij een baan in de hulpverlening wel zitten en wil jij Rianne's collega worden? Kijk dan op onze site voor een vacature die bij jou past!