Gemis

We hebben weer een zanguurtje op de PG-afdeling (Psychogeriatrische afdeling) in het verpleeghuis. Dat is altijd een mooi moment met de bewoners die dementie hebben.  Zingen maakt blij en geeft ademruimte. Het is even wat werk om alle bewoners te verzamelen in de huiskamer, maar de gemotiveerde vrijwilligers klaren de klus lekker vlot. Eerst nog een kopje koffie of thee om de stembanden te smeren en dan starten we zoals gewoonlijk met de oude kaskraker: “Daar ruist langs de wolken een lieflijke Naam”. Hoe slecht het geheugen van de verpleeghuisbewoners ook mag zijn, dit lied kunnen ze allemaal uit het hoofd en uit volle borst meezingen. En dat doen ze ook.  De huiskamer wordt helemaal gevuld met muziek en zang.

Naast mij zit mevrouw Jansen*. Ze is een kleine vrouw in een rolstoel. “Ik ben een pinda!” zegt mevrouw opeens. “Want mijn vader komt uit China en mijn man is een kaaskop uit Holland!”. Ze lacht er ondeugend bij. “Ik hoop dat mijn man snel komt. Hij komt toch wel?” Ze begint opeens te snikken en houdt haar handen voor haar ogen. Dikke tranen biggellen over haar wangen. We zingen het lied “Grote God wij loven U” en ik houd de hand van mevrouw Jansen ondertussen vast.  Eén van de medebewoners haalt schuifelend een servetje voor haar betraande buurvrouw en dept daarmee het overvloedige oogvocht weg. Wat een liefde, denk ik.

“Wanneer komt mijn man?” zegt mevrouw Jansen na het mooie lied. “Hij komt straks” geef ik als antwoord . Dat klopt gewoonlijk ook. Meestal komt haar man halverwege het zanguurtje. “Waarom komt hij niet?” zegt mevrouw Jansen nu een stuk harder. Hoe kan ik dit nu ombuigen, denk ik bij mijzelf. Laat ik het maar over een andere boeg gooien. “Wilt u hem niet inruilen voor mij, ik ben toch veel jonger?” zeg ik tegen haar. Mevrouw ligt helemaal dubbel van het lachen en zegt:  “Je bent een lolbroek”. De bewoners lachen hartelijk mee.  We zingen samen het warme lied “Houd Gij mijn handen beide met kracht omvat”. Ik ga langs alle bewoners en houd even hun beide handen vast. Een mannelijke bewoner wil nog even laten merken hoe hard hij nog in mijn handen kan knijpen.  Tja, het werk van een geestelijk verzorger is niet altijd pijnloos…

Ik kom bij mevrouw Jansen en houd ook haar beide handen vast. “Waarom is mijn man er nog niet?” vraagt ze vertwijfeld. “Omdat de sneeuw zo hoog ligt” floept het er bij mij uit en ik hef mijn hand tot borsthoogte. “Je bent echt een lolbroek” zegt mevrouw Jansen lachend. Ik vraag mij ondertussen af wat ik de volgende keer moet zeggen.  Ja, ze heeft alweer een vraag: “Wat is mijn man nu aan het doen?” Ze geeft zelf direct al het antwoord:  “Hij is vast bij de jonge meiden!”

Ik zeg: “Hij is aan het stoffen en daarna doet hij de afwas.” Mevrouw Jansen kijkt stralend en zegt: “Hij is een luie donder. Hij doet niets in het huishouden. Hij kan zelfs niet koken. Dat doe ik allemaal voor hem. Ik ben Baboe. Ik ben de dienstmeid. Ik heb spijt dat ik naar Holland ben gegaan. Ik ga vanmiddag weer terug!”. “Ik stuur u vanmiddag in een pakketje weer terug” zeg ik tegen mevrouw Jansen. Ze is nu helemaal vrolijk. De medebewoners ook.  We sluiten af met het lied: “O liefde Gods, oneindig groot” en klappen op de maat van de muziek in de handen.

Ik heb echt diep respect voor de verzorgenden die de hele dag hiermee om weten te gaan.

*Dit is niet haar echte naam

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.

Word jij de collega van Egbert? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.