Lydia is moeder van drie kinderen: twee jongens en een meisje. Haar man is aannemer en heeft het meestal erg druk met zijn werk. Sinds een paar jaar is duidelijk dat beide jongens - Tim en Sven - autisme hebben en één van de jongens heeft ook ADHD. Lydia is dagelijks bezig met de opvoeding en de zorg voor haar kinderen. Het is veel. En het zoeken naar een goede manier om met de beperkingen van haar kinderen om te gaan, is pittig. John - Lydia’s man - heeft weinig tijd om bij te springen, en als hij de kinderen eens naar bed brengt, loopt het niet altijd goed. Hij vindt het lastig om te begrijpen hoe autisme werkt en wordt dan weleens ongeduldig tegenover de kinderen.
Lydia doet haar uiterste best. Ze wil een goede moeder zijn voor haar kinderen. De laatste tijd merkt ze wel dat ze meer vermoeid raakt en ook minder kan hebben van de kinderen. Haar dochter – Lieke - lijkt ook wel wat sneller boos te zijn dan anders. Hulp vragen vindt Lydia lastig. Bij andere moeders lijkt het allemaal goed te lopen als ze het zo bekijkt.
Op een dag heeft ze het ineens helemaal gehad. John moet toch weer een avond doorwerken, juist nu ze vanavond weg wilde met een vriendin. En de kinderen zijn vanmiddag zo druk, haar oren tuten van het geschreeuw in de kamer. Ineens pakt ze een glas van het aanrecht en gooit het de kamer in richting de kinderen, ze schreeuwt daarbij: ‘En nou ben ik het zat! Helemaal zat! Ik ben klaar met jullie…’ Het glas valt helaas niet op de grond, maar raakt het gezicht van Sven. Hij bloedt en er zit een snee bij zijn oog. Misschien zegt u nu als ouder: ‘Dat kun je dan maar beter niet vertellen als je de wond moet laten hechten. Dan heb je gelijk een probleem.’
Gelukkig besluit Lydia, die heftig geschrokken is van haar eigen actie, het wel te vertellen aan de huisarts, als ze met Sven naar hem toe gaat. Ze gooit het hele verhaal eruit, ook hoe het de afgelopen tijd gegaan is. De huisarts luistert geduldig.
Als eerste doet de huisarts daarna een melding bij Veilig Thuis, na dit aan Lydia te hebben verteld. Hij neemt de situatie serieus en wil dat er passende hulp komt voor het gezin.
En, hoe ziet het er nu, twee jaar later uit? Er is begeleiding opgestart thuis, door Agathos Hulpverlening. Om Lydia overdag te helpen om op een andere manier met dingen om te gaan, waarbij rekening gehouden wordt met de beperking van de kinderen. Er worden ook ’s avonds gesprekken gevoerd met John en Lydia samen. John gaat zien dat Lydia meer ondersteuning van hem nodig heeft. Ook is er dan ruimte voor wat extra uitleg over wat de kinderen helpt en wat autisme en ADHD nu eigenlijk is.
Lydia durft nu aan twee vriendinnen te vertellen hoe het gaat in hun gezin. Van hen krijgt ze veel steun, ook in praktische dingen - zoals oppassen - zodat zij even weg kan. Veilig Thuis is inmiddels niet meer betrokken. Het gaat nu goed genoeg.
Het helpt dus om eerlijk te zijn, zoals Lydia deed. Haar gezin krijgt nu passende hulp. Het is spannend om te vertellen dat het niet goed gaat in je gezin. Maar het verzwijgen als er problemen zijn, of als er huiselijk geweld is, is niet goed voor de kinderen, en als ouder kom je zo niet verder.
Betrokkenen - zoals school, de huisarts of het consultatiebureau - kunnen op zo’n moment al wel een vermoeden hebben dat er iets aan de hand is. Ik noem dat ‘het niet-pluis-gevoel’. Je weet dat er iets niet klopt, maar (nog) niet wat.
Trek tijdig aan de bel! Dan kunnen wij je helpen…
* Dit verhaal is fictief. Het is gebaseerd op ervaringen in de ambulante hulpverlening.
* Klik hier voor het eerste deel over Veilig Thuis dat eerder op ons blog stond.
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.
Word jij de collega van Belia? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.
Belia Verdouw 
Uw reactie