Mijn mama is een knutselaar

“Mama, wat doe jij eigenlijk als je op je werk bent?”
Vier jaar is ze. Mijn vrolijke, bijdehante kleuter. Op school werkt ze over beroepen.

Papa zit de hele dag op kantoor, dat weet ze inmiddels. De chocolaatjes in de snoeppot op de bar zijn haar niet onbekend en op momenten dat we bij papa langs de zaak rijden, kan ze het niet laten om even te opperen: “Zullen we héél even een chocolaatje scoren bij papa?”

De papa’s en mama’s van haar vriendinnetjes zijn zuster, dokter of winkelmevrouw.
“Maar, wat ben jij?”

Een onderdeel van mijn werk is de begeleiding van jongvolwassenen op een begeleide woonvorm. De lange eettafel in de gemeenschappelijke ruimte is een geliefde plek voor een spelletje Padvinderen of een uurtje knutselen met een kop verse filterkoffie. Het is geen leugen, ik knutsel tijdens werktijd!

Juist dat heeft ze onthouden. Mama knutselt op haar werk.
En ik ben er blij mee.

Want ik wil helemaal niet dat ze weet hoe mijn werkdagen er soms écht uit zien. Ik wíl niet dat ze weet dat er kinderen zijn die in onveilige situaties opgroeien. Ik wíl niet dat ze weet dat er ook in Nederland kinderen met een lege maag naar bed gaan. Ik wíl niet dat ze weet dat mensen elkaar het leven zuur maken. Ik wíl niet dat ze weet wat het woord ‘kindermisbruik’ betekent. Ik wíl niet dat ze de spanning van financiële problemen voelt.
Soms rijd ik na een werkdag moedeloos naar huis. Verhalen van pijn, verdriet, eenzaamheid, trauma en beperkingen zuigen me soms leeg.

Ik geniet dan nog maar van haar kleuter-troubles: een kapotte broek of een scheur in haar 'allermooiste-van-de-hele-wereld-unicorn-kleurplaat'.
Hoe groter ze wordt, hoe meer ze van de wereld zal begrijpen. Er komt een dag dat ze geen genoegen neemt met het antwoord: Ik speel spelletjes en knutsel wat op mijn werk.

Laatst bracht ik haar op school en hoorde ik haar zeggen:
“Juf, juf, ik weet het hoor! Mijn mama is een knutselaar!”