Samen alleen

Wat als je merkt dat je ineens de weg naar huis niet meer weet? Wat als je merkt dat je partner de namen van jullie kleinkinderen niet meer weet? Het is confronterend om te merken dat zaken die aangestuurd worden door het brein, niet meer vanzelfsprekend gaan. Het is lastig om de grip op het leven stap voor stap kwijt te raken. De wil om het goede te doen is sterk aanwezig, maar het lukt niet meer. Onbegrip vanuit de omgeving en frustratie - omdat dat wat je normaalgesproken altijd doet niet meer lukt - spelen een steeds belangrijker rol. Je voelt je onbegrepen, eenzaam en op momenten ongelukkig. Gevoelens die onze cliënten dagelijks hebben.  

Ik ben aan het werk als ik naar een cliënt ga die cognitief achteruit gaat. Een officiële diagnose is nog niet gesteld, de onderzoeken staan wel gepland. Deze cliënt vindt het fijn als we hem bij de voornaam noemen, dus laten we hem Herman* noemen. In de ochtend helpen we Herman met de medicatie, het aantrekken van steunkousen, wondzorg en de persoonlijke verzorging. Herman is uit zichzelf stil en laat niet zomaar het achterste van zijn tong zien. Op het moment dat ik vraag hoe het met hem gaat, zegt hij: “eigenlijk slecht, ik ben verdrietig en vooral erg geschrokken van mezelf gisteren”. Ik ga bij hem zitten en hij begint te vertellen: ‘’Het is zo erg. Gisteren wilde ik de afwasmachine uitruimen, maar ik wist van een aantal dingen niet meer waar ze altijd staan. Gek he? Iedere dag ruim ik de vaatwasser uit en nu lukt dat ook niet meer.’’ Zijn stem wordt zachter en hij veegt een keer langs zijn ogen. Hij vraagt: ‘’Elien, weet je wat ik nu het allerergst vind? Ik vind het zo lastig dat ik mijn vrouw nu nog minder kan helpen. Ze doet al zoveel van mij. De last op haar schouders zal steeds groter worden.’’

Nadat ik hier verder over gesproken heb met Herman, loop ik naar boven. Zijn echtgenote Nienke is namelijk nog boven en ik vind het belangrijk om haar ook even spreken, omdat Herman aangaf dat zij ook erg geschrokken was. Ik vertel aan Nienke wat Herman gezegd heeft en vraag hoe het met haar gaat. Nog voor ze een woord uit kan brengen, wordt ze emotioneel. Ik ga naast haar zitten op de rand van het bed. Ze vertelt mij hoe hard ze geschrokken is en hoeveel vragen ze heeft over de toekomst. Ze vraagt zich af of ze voor Herman kan blijven zorgen. Daarnaast vertelt ze me dat Herman en zij niet praten over het proces van achteruitgang. Herman vindt het niet fijn om hierover te praten en kapt het gesprek al snel af. De confrontaties zijn te pijnlijk. Dit maakt dat ze hun gevoelens en verdriet met elkaar niet kunnen delen. Ze hebben allebei verdriet, maar niet samen. Wat een eenzaamheid, een verdriet!

Als ik gedag gezegd heb, zegt Herman: ‘’Eline, bedankt dat ik mijn verhaal bij je kwijt kon. Bedankt dat je me serieus neemt, het betekent veel voor me.’’  Als ik naar buiten loop, denk ik na over de situatie. Twee getrouwde mensen die zich ontzettend eenzaam voelen. De een omdat hij zich voelt falen tegenover zijn vrouw. De ander omdat ze zo graag wil praten met haar man over de achteruitgang en de toekomst. Ik weet het: ik kan deze gevoelens niet (meteen) wegnemen. Wat ik wél kan doen, is zorgen dat deze familie de juiste begeleiding en ondersteuning krijgt in dit moeilijke, verdrietige en soms ontzettend eenzame proces!

*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.  

Word jij de collega van Eline? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.